~Sweetie

Een kuiken van Paradijskraanvogel!
~Photo Via ~

De paradijskraanvogel (Anthropoides paradiseus;
ook wel Grus paradisea of Anthropoides paradisea),
die ook wel bekend staat als Stanleykraanvogel,
is een grote vogel uit de familie van de kraanvogels.
Het is de nationale vogel van Zuid-Afrika.

De paradijskraanvogel kan iets groter dan een meter
worden en is vaal licht grijs van kleur met een wit kroontje,
een roze snavel en met lange donker grijze vleugelveren,
die tot aan de grond komen.
De paradijskraanvogel is grond gebonden.

Paradijskraanvogels leven zowel in waterrijke groene heuvels
en dalen als op hogergelegen vlakten. Ze leven op zaden
en insecten en brengen weinig tijd in het water door.

Van de 15 soorten kraanvogels, is de paradijskraanvogel
de minst wijd verbreide van allemaal.
Alhoewel het in zijn oorspronkelijke leefgebied
nog een veelgeziene vogel is, trad er rond 1980
een plotselinge terugval in aantallen in.
Er zijn nu nog zo'n 10.000 tot 20.000 paradijskraanvogels
over en ze zijn inmiddels aangeduid als bedreigde diersoort.

De grootste oorzaken van de plotselinge terugval
van het aantal paradijskraanvogels zijn de toename van
de menselijke bevolking, de vervanging van graslanden
door commerciële plantages en vergiftiging.
Dit laatste gebeurt zowel opzettelijk, ter bescherming
van de gewassen, als per ongeluk door gif bedoeld voor
andere dieren, of als bijeffect van het bespuiten
van de gewassen.

De Zuid-Afrikaanse regering heeft wettelijke
bescherming versneld doorgevoerd.
Andere beschermingsmaatregelen richten zich op onderzoek,
beheer van het leefgebied, voorlichting en het verwerven
van hulp van landeigenaren.

~Slobeend

De slobeend (Anas clypeata) is een grondeleend
uit de familie van de eendachtigen (anatidae).
De vogel heeft een groot verspreidingsgebied
in Noord-Amerika, noordelijk Azië en Europa.

Grondeleenden onderscheiden zich van andere
eenden doordat ze onder meer hun voedsel meestal aan het oppervlak van ondiep water zoeken of daaronder,
d.m.v. grondelen. Daarbij steekt het achterlichaam
rechtop uit het water en bevinden kop en hals
zich onder water. Duiken doen ze weinig.
Ze vliegen moeiteloos zonder aanloop uit het water op.

De slobeend heeft een opvallende grote spatelvormige
snavel. Het mannetje heeft een opvallend verenkleed.
Het vrouwtje lijkt meer op dat van de wilde eend,
maar ze heeft blauwe schouders en ook die
opvallende snavel. De eend 'ploegt' vaak met zijn brede
snavel door het water om er voedsel uit te zeven.
Hoewel hij een wat lompe indruk maakt is het een
vogel die vaak en graag vliegt.

In Nederland is hij plaatselijk een vrij talrijke broedvogel
vooral bij enigszins brak water. Maar het aantal
broedvogels vertoont schommelingen en het netto
resultaat is een significante afname.
Volgens SOVON waren er in 2007 circa 8500 broedparen
in Nederland. De soort staat als veilig op de
internationale IUCN rode lijst, maar valt wel
onder het AEWA-verdrag. Omdat de afname in
aantallen broedvogels toch zorgelijk is, werd soort
in 2004 als kwetsbaar op de Nederlandse rode lijst gezet.
Als trekvogel komt de slobeend in vrij groot aantal
voor in Nederland; dit aantal neemt toe.

The Northern Shoveler (Anas clypeata), sometimes
known simply as the Shoveler, is a common and
widespread duck. It breeds in northern areas of
Europe and Asia and across most of North America,
and is a rare vagrant to Australia. This species was first
described by Linnaeus in his Systema naturae in
1758 under its current scientific name. Usually placed
in Anas like most dabbling ducks, it stands well apart
from such species as the Mallard and together with
the other shovelers and their relatives forms a
"blue-winged" group that may warrant separation
as genus Spatula.

Northern Shovelers feed by dabbling for plant food,
often by swinging its bill from side to side and using
the bill to strain food from the water. It also eats
mollusks and insects in the nesting season.

The nest is a shallow depression on the ground,
lined with plant material and down, usually close to water.

This is a fairly quiet species. The male has a clunking
call, whereas the female has a Mallard-like quack.

The Northern Shoveler is one of the species to which
the Agreement on the Conservation of African-Eurasian
Migratory Waterbirds (AEWA) applies.
The conservation status of this bird is Least Concern.

~Sacro Bosco Garden

As pure fantasy, this garden is without equal.
It was made in a wood and many of its giant
sculptures were carved from living rock.
Stylistically, Bomarzo represents a step towards the
drama of the Baroque. 

Poking gentle fun at the egotistical iconography of
the Este and the Medici families, it is also a pre-cursor
of the English landscape garden. With the elegant
taste of a renaissance duke, Vincino Orsini created
features with some resemblence to those in a modern
theme park. But his aims were altogether serious.

Orsini was a military captain with literary tastes.
He conceived the garden as a Sacred Wood (Sacro Bosso),
inspired by the description of Arcadia in Virgil's Aeneid.
There is an enormous laughing mask. A moss-covered
tortoise supports a statue of fame.
A leaning house illustrates the corrupt state of the world.
A stone dragon sits beside an oversized Etruscan vase.
The figures came from Ariosto's Orlando Furioso.
The garden reaches its culmination in a Temple of
Divine Love. The Sacro Bosso does not appear in
pre-1950 books on Italian gardens.
Public interest revived after an enthusiastic visit by
the surrealist painter Salvator Dali in 1948.
Read more:

 

The park was born in 1552 as "Villa of Wonders"
to be the only one of it's kind in the world.
The Park of Monsters remained in oblivion till 1954
when it was bought by Mr Giovanni Bettini who with
loving care has managed it.
A visit to the park will unfold in a series of stages
ranging between mythology and fantasy.
They have individuated 24 works of art even though
many more are contained in the park.

Address - Parco dei Mostri, Bomarzo, Lazio, Italy
Opening times - All year, Open 8.30 am to dusk
Admission - Entrance fee
Website - Visit the Sacro Bosco/Villa Orsini website

~Sooo Cold!

 ~ Photo Via ~

It is sooo Cold Outside!
Wat is het Koud Hé?

~Gurung People.

Verder naar beneden scrollen voor
Nederlandse tekst!

Gurung traditional areas are from the eastern part
of Gorkha district through Lamjung District and
Kaski District through Syanja district. Gurungs predominantly practice their ancient Bon religion, which is
Shamanistic and animistic in nature.
Gurungs later came to adopt Tibetan Buddhism.
Some Gurungs of eastern Nepal have also been
influenced by the Hindu religion. The main occupation
of the Gurung people is aggriculture but some breed
animals like sheep.  There are roughly 450,000 Gurungs
in Nepal totaling about 2.43% of the population.

The Gurungs are also one of the major groups from
Nepal representing Gurkhas, the feared soldiers making
up part of the English and Indian armies.
The Gurkhas are known for their endurance and bravery.
There is a World War II story of a British regiment
leader asking for volunteers for a dangerous mission
to drop from a plane in enemy territory and only about
half of the men came forward.
Once it was explained they were going to use
parachutes, they all volunteered. Today, some of the
wealthier families in the Pokhara area include retired
Gurkha soldiers due mainly to their compensation
from the British government.

Although treated as such by historical Hindu Kings,
the Gurung people do not fall into the Hindu caste
system since the mongoloid societies of Tibet and
China from which the Gurungs came had no caste system
and within themselves the Gurungs
do not practice caste rules.

Yet for several centuries, at least, the Gurungs and
other hill peoples have been mixing with the caste
cultures of Aryan India and they have been influenced
by them in various ways.

There are more than a hundred family names
( Thars ) known within the Gurung people.

Some of the names are:
Ghyapring and Pachyu (priest),
Ghale, Ghotane and Lamchhane ( which divide into
various sub-groups with different names )

Other major family names are Thimje, Telme,
Lehge, Kromje, Lamme, Eujme, Lohnme,
Lainme, Tohrje, Sarbuja, Mhobje.

Middelgroot en zwaar gebouwd, zo ziet een doorsnee
Gurung eruit. Men vindt ze in de districten Lamjung,
Gorkha, Syangja, Mustang, Manang en Dhading
in de Gandaki Zone. Ze hebben zich daarnaast ook
verspreid over Okhaldhunga, Sankhuwasabha en
Taplejung. Ze leven voornamelijk van de veeteelt.
Gurung hebben een heel oude geschiedenis.
Hun heilige boek is 'Pye-tan-lhu-tan', maar die wordt
met name mondeling overgebracht.
Het verhaal vertelt veel over hun afkomst, die tweeledig is.
Een deelpopulatie van de Gurung, de Ghale, behoren
hoge regeringsklasse. Gurung zijn veelal Boeddhist.
Hun gebruiken zoals de Lhosar, Rodi Ghar en Rodi dans
hebben hoog aanzien in de Nepalese cultuur. 
Gurungs noemen zichzelf Tamu.

Het eerste wat opvalt bij Gurung is dat ze geen
varkensvlees eten. Dat wordt bji Gurung beschouwd
als een grote zonde. Gurung kunnen het varkensvlees
blijkbaar niet goed verdragen, sommigen krijgen er
hevige stuiptrekkingen en krampen van.
Het is eigenlijk niet duidelijk waarom ze zich onthouden
van varkensvlees, maar ze raken het niet eens aan.
Bij ziekte raadplegen Gurungs hun Lamas en Ghyabrings.
Dit gaat gepaard met ceremonies voor voorspoed
en geluk. Het geloof in een leven na de dood en in
zielsverhuizing is algemeen bij Gurung. Ze hebben
het gebruik om bij een lijkverbranding ook persoonlijke
bezittingen mee te verbranden, met de gestorvene.
Ze geven de gestorvene voedsel mee
voor in het hiernamaals.
~LEES MEER ~

Deze Gurung tas zelf maken?
Klik hier!

~Poem

Far, Far Away

Just for today,
go far, far away
to the kingdom beyond,

Where green grey grows
down, deep
in the ground,

Where seabreezes
blow breathless,
swirling swordfish
sail on,

Where the isle
of Camelot is seen
in the dawn,

While the rabbit
runs wild, past the child
be late, be seen

‘Tis not just a dream
Neverland is near
and the unicorn
runs free.

by S.K.Lindeman©2009 NY USA 

~Brilschaap

Sorry, Only in Dutch this time
Please use Translatebutton!

   
In Duitsland wordt dit ras het Kärntner Brillenschaf
genoemd. Waarom het ras brilschaap heet laat
zich raden. Het ras is afkomstig uit Oostenrijk en Beieren.
Ook in delen van Noord Italië werd het ras gehouden.
Het oorspronggebied was Karinthië. Het ras wordt in
Duitsland aangemerkt als een zeldzaam huisdierras.
Het is een hoogbenig schaap met lange vlezige hangoren,
deze moet eenderde tot tweederde zwart zijn.
Rondom de ogen moet een zwarte vlek aanwezig zijn.
Op het lichaam zijn enkele zwarte stippen toegestaan.
De kop is onbewold. De vacht is wit en geschikt om te
spinnen en te vilten. Het brilschaap is lid van de
familie van de bergrassen.

Het is een rustig en vriendelijk schaap het zijn zeer
goede moeders en de geboortes gaan zonder problemen.
Het brilschaap krijgt meestal twee lammeren.
De ooien hebben voldoende melk voor de lammeren.
Het brilschaap heeft een seizoen vrije bronst, dit betekend
dat zij het hele jaar door lammeren kunnen produceren.

Foto’s en Tekst
http://www.deweidonk.nl/schapen.htm

~Anjana de chimpansee!

Deze foto’s kreeg ik via mijn mail toegestuurd!
Dank je wel Yvonne!!!

Door de orkaan HANNAH
worden twee jonge witte tijgers
gescheiden van hun moeder…

maar Anjana de chimpansee komt te hulp!
In het opvangcentrum in South Carolina,
waar Anjana in het verleden al een Luipaard
en leeuwenpups mee heeft grootgebracht
wierp hij zich opnieuw op tot surrogaat moeder
en speelkameraadje voor de twee tijgerpups.

Ik vind deze Foto’s helemaal Super Geweldig!
Jullie toch zeker ook?
 

~Kramsvogel!

Met dank aan Arianne,
Zij wist welke vogel het was in de vorige post!
En nu dus wat meer info over die prachtige Kramsvogel
die ik heb mogen fotograferen!

Many Thanks to Arianne,
She knew what kind of bird I photographed in
the snow
Shown in my yesterday post,
So today, I intruduce you to the Lovely Fieldfare!
(Photo’s are mine, accept the nest)

De kramsvogel (Turdus pilaris) is een zangvogel
uit de familie lijsters (Turdidae). De vogels nestelen
in bomen in parken en loofbossen of op gebouwen.
Ze meten van kop tot staart ongeveer 25 centimeter.

 

Ze broeden in Scandinavië, het uiterste puntje
van Groenland, Midden en Oost-Europese landen
zoals Duitsland, Polen en Rusland maar ook in
Zuidoost-Frankrijk, Noord-Italië, Slovenië en Kroatië.
In 1967 broedde het eerste paar in België, en
rond 1983 bevonden zich al ruim 10.000 broedparen
in Wallonië en zo'n 500 in Limburg.

 

De kramsvogel is een schaarse broedvogel, maar
trekt door en verblijft 's winters in Nederland en België
in zeer grote aantallen. Ze komen dan vooral in open
terreinen voor, vaak samen met andere vogels
zoals koperwieken, spreeuwen en kieviten.
Tot 1975 ontbrak de kramsvogel als broedvogel in Nederland.
Tussen 1976 en ca. 1993 kwamen er steeds meer
vogels broeden. Even snel als deze aantallen broedvogels
opkwamen, daalden ze weer.


De kramsvogel is in 2004 als gevoelig op de
Nederlandse rode lijst gezet. De soort staat als bedreigd
op de Vlaamse rode lijst. Volgens SOVON waren er
in 2002 nog 150-200 paar, maar is er sindsdien
geen duidelijke trend vast te stellen.

The Fieldfare (Turdus pilaris) is a member
of the thrush family Turdidae. Its English name, dating
back to at least the eleventh century, is obscure,
though it seems to derive from an Anglo-Saxon
word *feldefare meaning "traveller through the fields",
probably from their constantly moving, foraging habits.
It was described by Linnaeus in his Systema naturae (1758)
under its current scientific name.

It breeds in woodland and scrub in northern Europe
and Asia. It is strongly migratory, with many northern
birds moving south during the winter. It is a very rare
breeder in Great Britain and Ireland, but winters
in large numbers in these countries.

~ LINK FOTO ~

It nests in trees, laying several eggs in a neat nest.
Unusually for a thrush, they often nest in small colonies,
possibly for protection from large crows.
Migrating birds and wintering birds often form
large flocks, often with Redwings.

It is omnivorous, eating a wide range of insects
and earthworms in summer, and berries in winter.

The Fieldfare is 22-27 cm long, with a plain brown
back, white underwings, and grey rump and rear head.
The breast has a reddish wash, and the rest of the
underparts are White. The breast and flanks are
heavily spotted. The sexes are similar,

The male has a simple chattering song,
and a chattering flight and alarm call.