~Vogelbekdier~

The Platypus (Ornithorhynchus anatinus) is a
semi-aquatic mammal endemic to eastern Australia,
including Tasmania. Together with the four species
of echidna, it is one of the five extant species of
monotremes, the only mammals that lay eggs instead
of giving birth to live young. It is the sole living
representative of its family (Ornithorhynchidae)
and genus (Ornithorhynchus), though a number
of related species have been found in the fossil record.
 

The bizarre appearance of this egg-laying,
venomous, duck-billed, beaver-tailed, otter-footed
mammal baffled European naturalists when they first
encountered it, with some considering it
an elaborate fraud. It is one of the few venomous
mammals; the male Platypus has a spur on the hind
foot that delivers a venom capable of causing severe
pain to humans. The unique features of the Platypus
make it an important subject in the study of evolutionary
biology and a recognizable and iconic symbol of Australia;
it has appeared as a mascot at national events and is
featured on the reverse of the Australian 20 cent coin.
The platypus is the animal emblem
of the state of New South Wales.

Until the early 20th century it was hunted for its fur,
but it is now protected throughout its range.
Although captive breeding programs have had only
limited success and the Platypus is vulnerable to the effects
of pollution, it is not under any immediate threat.
~
~Click here for more info about Platypus~

Het vogelbekdier (Ornithorhynchus anatinus)
is een opmerkelijk zoogdier omdat het een opvallend
aantal kenmerken deelt met vogels en reptielen.
Toch wordt het vogelbekdier tot de zoogdieren gerekend,
omdat het haar jongen voedt met melk uit
gespecialiseerde melkklieren. Het is het enige lid
van de onderorde Platypoda, één van de nog
weinig voorkomende soorten cloacadieren.
Het is één van de weinige zoogdieren die eieren leggen.
Het vogelbekdier is niet verwant aan vogels.
De kenmerken van dit primitieve zoogdier herinneren
eraan hoe zoogdieren (en vogels) geleidelijk
zijn geëvolueerd uit reptielen.

Vogelbekdieren komen voor in Australië en
zijn echte waterbewoners. Ze bewonen vooral
rivieren en meren, maar komen ook wel in ondiepe
gedeelten in zee voor. Hun lichaam is helemaal
afgestemd op leven in het water, hoewel ze zich
ook op het land kunnen voortbewegen.
Op het land lopen ze enigszins wijdbeens en waggelend.

Vogelbekdieren leven solitair en zijn territoriaal.
Ze graven holen in oevers waarin ze zich overdag
schuilhouden. De holen bevinden zich vooral boven
de waterspiegel. Ze foerageren vooral 's nachts.
Ze zijn ongeveer vijftig tot zestig centimeter lang
(de staart meegerekend) en kunnen ongeveer
zeventien jaar oud worden.
   
Het vogelbekdier is een van de weinige
diersoorten die een zomerslaap houden.

Het vrouwelijke vogelbekdier legt 2 tot 3 eieren.
Deze zijn niet hard en breekbaar maar leerachtig,
zoals bij reptielen. Het wijfje legt haar eieren
in een hol en bebroedt ze ongeveer tien dagen,
door zich eromheen te krullen. Tijdens het broeden
verlaat ze het hol vrijwel niet. Wanneer de jongen
geboren worden zijn ze nog blind en hebben nog
geen vacht. Ze zijn op dat moment ongeveer
vijfentwintig millimeter groot.

Vogelbekdieren hebben geen tepels. De melk vloeit
bij het wijfje uit de talgklieren van de haren die
in melkvelden aangelegd worden op haar borst.
De melk lekt langs de haren en de jongen likken
het op. Na vier maanden verlaten de jongen het
hol en kunnen ze zelfstandig eten.

Mannelijke vogelbekdieren hebben aan beide
achterpoten sporen waarmee ze gif kunnen injecteren.
Meestal wordt dit gif ingezet om tijdens de paartijd
concurrerende mannetjes te bestrijden, maar het
dier zet dit wapen ook in tegen andere vijanden.
Het gif is niet direct dodelijk, maar kan bij mensen
extreme en chronische pijn veroorzaken.
Vogelbekdieren zijn geen agressieve dieren,
maar een mannetje dat wordt opgepakt en zich
bedreigd voelt zal niet aarzelen om zijn belager te prikken.

Vogelbekdieren leven van vis, wormen, weekdieren
en garnalen. Hun eendachtige snavel is in
tegenstelling tot bij vogels, niet hard, maar zacht
en flexibel en wordt gebruikt om in modder te
wroeten op zoek naar voedsel.
 

Photo’s and info found on internet!
foto’s en info heb ik op internet gevonden!