~Brunnera macrophylla

Ik heb deze Kaukasische vergeet-mij-niet
(Brunnera macrophylla)
meegenomen uit de tuin van ons vorige huis,
Hij heeft ‘n hele lange peenwortel, dus ik had eigenlijk
niet verwacht, dat hij het zou overleven..
Maar zoals je ziet, is hij toch weer uitgelopen.
     

De plant komt uit de subalpine bossen van het
westelijke deel van de Kaukasus.
Op een vochtige, humusrijke of kleigrond groeien
er mooie pollen van. Hoe meer je er bij elkaar plant,
des te indrukwekkender is het voorjaarsbeeld
als ze in bloei staan. (Van maart tot eind mei)
Brunnera behoort tot de familie van de ruwbladigen
(Boraginaceae). Het blad voelt zowel aan
onder- en bovenzijde aan als fijn schuurpapier.
Het blad heeft een brede ei- of niervorm, is donkergroen
van boven en licht grijsgroen aan de onderkant.
Al vroeg in het voorjaar loopt het blad uit.
In de zomer kan het blad een breedte hebben van 20 cm.
Brunnera is uitstekend geschikt voor winderige en
koude plaatsen. Van nature groeit de plant in
dezelfde omstandigheid, op vlakten of op licht geplooide
hellingen aan de voet van bergen. Schrale en droge wind
trotseert de plant. Een situatie die vergelijkbaar
is met de steppen in arctische gebieden.
In 1825 is de plant ingevoerd en in cultuur gebracht.

In de zomer groeit het blad meer uit.
Het wordt breder en langer van vorm.
In het najaar worden de bladeren bruin en sterven af.
Dan ook is het tijd de bladeren van de plant af te knippen.

 

Er zijn ook twee variëteiten met bonte bladeren:
*Brunnera macrophylla 'Dawson's White',
met roomwit getekende randen.
Deze plant moet wel beschermd worden tegen felle wind
anders wordt het blad bruin. Ook heeft deze soort
rijkere grond nodig dan andere cultivars en is
wat minder makkelijk te houden.
*Brunnera macrophylla 'Variëgata',
met witbonte vlekken op het blad.

De Mythe
In de Middeleeuwen waren eens een ridder
en zijn geliefde langs een rivier aan het wandelen.
Bij het plukken van een bosje bloemen viel hij
door de zwaarte van zijn harnas in het water.
Terwijl hij verdronk gooide hij het bosje bloemen
naar zijn geliefde en riep "Vergeet mij niet".
Deze bloem is verbonden met romantiek en tragiek
en werd vaak door vrouwen gedragen als teken
van trouw en oneindige liefde.

Vergeet mij niet, zoo heet het bloempje
Dat langs het heldere beekje groeit
En door het zachte mos beschaduwd
Op een lagen stengel bloeit
Vergeten worden roos en anjer
Wanneer de korte zomer vliedt
Maar 't zedig bloempje, schoon ontbladerd
Leeft in't hart: Vergeet mij niet!
auteur onbekend (1883)

by Cicely Mary Barker