~Hommelvleermuis~

Het kleinste zoogdier is een
"Kitti's varkensneusvleermuis" of hommelvleermuis
(Craseonycteris thonglongyai) uit Thailand.
Hij weegt slechts 2 gram en is 29 tot 33 millimeter lang
Hij eet kleine kevers en spinnen. Hij werd pas in 1973
ontdekt, waarschijnlijk omdat hij zo klein is. De vacht van de vleermuis is bruin tot roodachtig grijs
aan de bovenzijde met een blekere onderzijde.
De vleugels zijn donkerder dan de rest van het lichaam
en vrij lang en breed. Hij dankt zijn naam aan de op een varkenssnuit lijkende neus. De oren zijn opvallend groot.
De keel is bij de mannetjes gezwollen.

De varkensneusvleermuis jaagt in de lucht op insecten
als kleine kevertjes en op kleine spinnen.
Een half uur tot vijfenveertig minuten na zonsondergang
komt hij tevoorschijn om te jagen.
Hij vliegt een tweede keer uit vlak voor zonsopgang.
Hij jaagt met echolocatie in open gebieden vlakbij
de toppen van bomen en bamboe. Hij vangt zijn prooi
in de lucht, maar plukt ze ook van bladeren af. 
De vleermuizen verblijven overdag in kleine groepjes
van rond de vijftien dieren in kleine grotten nabij water.
Ze zitten in de warmere delen van de grot, in de bovenkamers. Meestal bevinden ze zich zo ver mogelijk van de ingang af,
waar nog net genoeg ruimte is voor de groep
om niet te dicht op elkaar te zitten.

De Thaise varkensneusvleermuis leeft alleen rondom
het Sai Yok Nationaal Park in Changwat Kanchanaburi,
West-Thailand en in Noord-Myanmar.
Dit park bevindt zich
in een karstgebied en is rijk aan grotten.
Ook groeien hier enorme bamboebossen en droog loofwoud.
Enkele teakplantages bevinden zich in de buurt.
De soort is ernstig bedreigd.
Boskap is zijn grootste bedreiging.

De varkensneusvleermuis werd in 1973 ontdekt
door de Thaise bioloog Kitti Thonglongya,
die enkele exemplaren zond naar zijn Britse collega
John Edward Hill.
Kitti Thonglongya stierf plotseling in februari 1974,
en Hill vernoemde het dier naar hem.